dinsdag 24 januari 2012

Was ik compleet van de kaart door de epidurale?

M.K.P.: "Mamaaaaaaaaa, ik denk dat straks mijn motoriek gaat uitvallen!"
Ik: "Hoe bedoel je?"
M.K.P.: "Wel ik ben zo moeeeeeeeeeeeee!"

Tiens, ik wist niet dat ik een 8 jaar geleden een robotje ter wereld had gebracht! Dat hadden ze me destijds dan wel eens even mogen melden.

Die muizendokters toch... die hebben nu precies nergens kaas van gegeten. :-)

Een Jean-Michelleke doen

Kort voor de Kerstvakantie trokken H.T.B. en M.K.P.  en mezelf richting "Dendecathlon". Wat we er überhaupt weer gingen kopen, is weer in mijn triseeke geraakt. Dat betekent dus, weg is deze data in mijn bovenkamer.

Maar dit doet hier helemaal niet ter zake.

H.T.B. kan bij momenten ergens zijn zinnen op zetten en dan wordt er ook bij ieder bezoek aan die desbetreffende winkel de oren van de vrouw des huizes, moi dus, gezaagd. Gezaagd is niet correct, maar het is alsof er een plaatje blijft hangen met altijd dezelfde zin.

Wij, vrouwen noemen dat zagen. De mannen zullen dit misschien wel bestempelen als repetitief herhalen omwille van de vergetelheid van de vrouw.

Het onderwerp deze keer was: "Wij (want ondertussen had hij M.K.P. al voor zijn kar gespannen) willen graag een Ping-pong setje veur oep 't tafel."

Maar ik bleef het been stijf houden er ging geen setje meer richting la casa. No way!

En maar blijven repetitief herhalen: "Het is niet zo duurrrrrrrrrrrrrr en allez na en da ligt op een klein plaats en toeeeeee en asjeblieffffft!"

Op een gegeven moment nam het gezeur de bovenhand dat ik al eens had geroepen: "Als er nog énen zo blijft zagen dan hebben jullie onder de kerstboom een extra paksken!"

Ohohoh.... na mijn uitspraak mag ik de dag van vandaag nog blij zijn dat er überhaupt nog oren op mijnen kop staan. :-)

Het been blijf stijf alsof het overgoten was geweest met 10 pakjes stijfsel, maar er kwam niets mee naar huis dat met een zelfspansysteem op de tafel kon worden gespannen.

En toen kwam 't nief jaar en dé solden en weer een bezoekje aan Dendecathlon... en ik zou spontaan gaan zingen zijn "Boys put your record on. Tell me your favourite song!" 

Niets voor niets zegt men: "Iedereen kent zijnen zot!" En of course... the record ging on and on and on....

En wat deed ik? Wel, ik deed een "Sandra Bullockske" of beter gekend als "I can bent like a pretzel". Met als resultaat dat er hier nu menig avond wel eens een "Jean-Michelleke" wordt gedaan.

maandag 23 januari 2012

Lof

De kleine man en de grote man des huizes zijn me de laatste 3 weken écht wel goed aan het helpen waar ze kunnen. Spontaan biedt de kleine aan om te helpen afdrogen. En ook zijn het maar een paar borden en niet de ganse afwas die hij helpt afdrogen, toch doet het wat met me.

Alsook grote man steekt regelmatig de handen uit de mouwen om links of rechts in te springen. En dan gaat het maar om Gaëtan even van school te plukken of mee af te drogen of op te ruimen.

Het zijn de kleine dingen die het hem doen. En dat mag zeker wel eens gezegd worden dat ik daar ontzettend blij mee ben!

Sarcastisch zou ik kunnen zeggen: "Veur zolang ast duurt!" Maar daar gaan we niet vanuit gaan....we zien het gewoon positief en houden hout vast....

zondag 22 januari 2012

Hoe zou het zijn met?

Het is al even geleden dat er nog wat nieuws werd verteld. Niet dat er niet iets te vertellen was, maar als het goed gaat, gaat het goed.

En zo ook afgelopen vrijdag. Vooraf was er even wat schrik want ze hadden "iets" gezien op de pancreas en Gent wou dit toch even nader onderzoeken. Vandaar dat er vorige week een scan nodig was. En ook al had Dendermonde ons wat gerust gesteld dat het allicht een schaduw kon zijn. Temeer om dat foto' werd gemaakt kort na zijn aankomst, ben je toch wel onrustig.

Maar nu vrijdag was er goed nieuws, de pancreas is A-OKAY! De lever, tja dat is de boosdoener maar goed... alles verloopt prima. De teller op de weegschaal doet er al 28 kg af en de benen zijn terug trommelstokjes.

Toch zit er nog wat vocht in de buik maar daar gaat Dendermonde dan weer over beslissen wat ze daar mee gaan doen. Daar weten we dan in februari weer meer over. Maar buiten dit.. gaat het goed! Allicht zal er wel als de lever wat té erg gaat opspelen een oplossing moeten gezocht worden maar nu is er geen reden voor dit alles.

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, is ons motto! En van ongerust zijn is er geen sprake meer, want alles is under control!

dinsdag 17 januari 2012

Ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor...

Dat irritante Spongebobke zegt het tot vervelens toe... maar nu was het H.T.B zijn beurt om dit te zeggen.

Weliswaar niet zo met die schelle stem, want de H.T.B. heeft een zware kelderstem maar vandaag was hij er klaar voor!

Klaar om via lasertherapie de stinkstokken op te geven!

Er werd hier thuis wel over gesproken in de zin van: "Je wilt het toch echt?"
Want de lasertherapie laten doen als het in het koppeke niet goed zit heeft geen nut. Mezelf kennende zou ik dan binnen de korste ambetante dagen terug sigaretten in zijn handen gaan duwen. Niet goed bezig dan.. hoor ik menig al denken, maar that's just me.

Maar goed, deze ochtend was het zover toen hij aankwam op het werk... de laser stond te blinken en hij mocht plaats nemen voor de behandeling. En dus kwam er vanavond dé maaltijd aan en normaal gezien volgt nadien dé gebruikelijke stok met tabak.

Deze keer dus niet... en oh, oh, oh.. is dat even wennen, want dat lichaam wilt wel, maar krijgt het niet. Ook moet nu ook cola, koffie gemeden worden de eerste dagen. Het lichaam moet wennen uiteraard.

H.T.B. verwoorde het mooi: "Mijn lichaam zegt nicotine maar mijn geest zegt, neen!"

Hij is er dus wel degelijk klaar voor!

zondag 15 januari 2012

Frisse neus

Ramen waar je moet aan krabben om terug zicht te hebben.

Dat hadden we nu toch al even niet gehad. Maar tegen de koude kan je je kleden en dat is maar één woord om te zeggen. En weg waren we.... naar Planckendael.


woensdag 11 januari 2012

De kop is eraf

Het midden van de week en de eerste dagen op de nieuwe job.

Ik kan zeggen dat ik maandag een ontzettend warm onthaal heb gehad. Computer stond klaar, buro netjes en ineens een volledige planning voor de maand januari die vol zit met opleidingen.

Niet enkel opleidingen over de programma's waarmee ik zal werken maar ik ga ook mee de baan op met de verschillende afdelingen zodat ik alles goed leer kennen. From the ground up eigenlijk word ik getraind! En het is fantastisch.

Men zegt wel: "Nieuwe bezems vegen goed!" Maar ik kan zeggen dat ze echt wel gemeend tof zijn.

Morgen verwacht men mij héél vroeg op de montage-afdeling en voor jullie is de Ikea gesloten, maar morgen struin ik er met de monteur rond! Nah! :-)

donderdag 5 januari 2012

Geslaagd

7u15 - Hoboken

Een vroeg uur, maar aangezien ik er een hekel aan heb had ik een afspraak gemaakt.

Nadat ik al achteruit was gereden, omdat ik dacht dat ik in de verkeerde rij stond, -  hoe verkeerd kan je zijn als er op een bordje staat "ENKEL OP AFSPRAAK" of zoiets... dan kan je gerust zeggen dat ik dom ben als ik dan gewoon achteruit rij omdat ik doodeenvoudig twee mannen in een andere rij zag staan en ik daar helemaal alleen. Wist ik viel dat dat de rij "herkeuring" was.

Enfin, ik stond dus van de eerste keer al goed!!! Dheuuhhhhh

De poort zwiept open, geen seconde voor 't uur.. 

Eenmaal binnen stapte ik dapper uit met mijn papieren en toen moest die man een papier van mij hebben. Oké zweet breekt mij uit want ik vind dat papier niet. Daarom vraag ik dus hoe dat papier eruit ziet en krijg ik als antwoord: "roze".
"Maar onnozelen tetten, zegt dan meteen dat "het roze papier" is." Ik ken dat onder de noemer "het roze papier" niet onder uwe noemer.

"Onnozelen tetten" heb ik  niet luidop gezegd aangezien de controle nog niet begonnen was en ik zeker mijn kansen niet wou verspelen door deze uitspraak. Maar het was nipt. :-)

De testen beginnen en ik begin de grafieken, cijfers te volgen op het scherm en dan word ik dus al mottig. Ik vrees altijd dat er iets mis is met de auto. Ook al komt die gelijk altijd rechtstreeks van een onderhoud in de garage. Ik kan de gedachte niet stoppen dat er iets ernstig aan 't licht zou komen. Tikje neurotisch, I know.

Angstvallig loop ik mee van de ene naar de andere testzone. En bij dé put denk ik altijd: "Ja, na rijden ze hem erin... heel de chassis naar de vaantjes... ja ge gaat dat zien!"

Maar die mannen kunnen er wat van... en ik ook... want de auto was door de controle en ik heb geen meter moeten rijden. Daarop antwoordde H.T.B.: "Tja, ge zijt een vrouw hé... ik kan altijd zelf rijden!"

En dan mag je je naar de kassa begeven. Daar zit je dan te wachten tussen 1 man voor je en twee mannen achter je. En dan gaan we maar wat zitten lachen en doen onder ons mannen, vrouw negeren... en plezant en maar kwetteren.

Dus zucht ik maar eens en begin wat met mijn voet te tikken op de tegels en dan schieten de man achter de glasplaat toch in actie.

En ik... begeef me met de grootste glimlach en mijn "groene" kaart richting handschoenkastje van de auto.

Ziezo, mijn angsten voor autokeuringen kunnen weer één jaartje in de kast.

Stormweer

Achter mij een hels lawaai en daar ging de boom.......



Gelukkig zaten we achter glas.

En de buurman die kwam er bij en nam zijn telefoon, met dit als resultaat.



Maar de mannen zijn eens gaan kijken en aangezien het niet prioritair was, schoten ze er gelijk een pijl uit een boog weer vandoor.



De stadsdiensten zullen het wel komen doen.

Bedtijd

Gisteren was het bedtijd voor M.K.P en het neefje. Nu kan je niet verwachten dat de snattertjes onmiddellijk gaan dicht blijven. Dus kregen ze een kwartiertje. We telden netjes af maar uitgepraat waren ze lang nog niet.

Ik ging dan maar eens vragen of het wat stiller kon worden nu en toen zei:

M.K.P.: "Ik sliep net maar Tibe maakte mij wakker!"
Neefje: "Maar ik heb geen tik gegeven!" (ipv kik)

Even was het stil, maar het fezelen ging over in luider en luider. En het is héél schattig om dat zo te horen... maar ondertussen waren we al 3 kwartiertjes later en galmde de kinderstemmetjes harder dan voorheen.


Dan maar nonkel Luc to the rescue en die kreeg als antwoord van het neefje:

"Maar we waren nog een afscheidskus aan elkaar aan 't geven!"

Dan waren ze toch het aan het uitleggen hoe het technisch moest want in de praktijk een afscheidskus geven doe je toch niet al pratend.

En 5 minuutjes later... was de slaapkamer omgetoverd tot een dromenland!


Winter wonder Efteling



maandag 2 januari 2012

Briefje

Deze ochtend lag er voor M.K.P. een briefje klaar:

"Gaëtan, Mama is naar garage met auto!"

Krijg ik deze opmerking erover van hem:

"Amaai, wat voor een zin is dat nu! Dat klinkt totaal niet! Misschien niet aan gedacht om te schrijven: Mama is naar de garage met de auto?"
"Tssss, je leest je zinnen ook niet na hé!"

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...